تامین نیوز / 

عامل مهم در بیمه نبودن اغلب بانوان ١٥تا١٩ساله، داشتن شغل غیررسمی است. کارفرمایان در مشاغل غیررسمی، شرایط عرفی و معمول مشاغل را رعایت نمی‌کنند و به این ترتیب، شاهد سهم ٢٥ درصدی بانوان ١٥تا ١٩ساله از کل جمعیت بانوان شاغل بیمه‌شده هستیم. این‌گونه مشاغل، مشمول قانون شفافی برای بیمه کردن کارکنان تحت مدیریت خود نیستند.

کارگاه‌های غیررسمی بسیاری در منازل مسکونی سطح شهرها وجود دارند که کارکنان آنها تحت شرایط غیرمعمول و سخت، مشغول به‌کارند. این مسئله معضلی است برای آینده سازمان تامین‌اجتماعی. سازوکارهای موجود که ده‌ها سال است اعمال می‌شود، نمی‌تواند مانع قانون‌شکنی‌های کارگاه‌های کوچک و غیررسمی شود. کارگاه‌های رسمی اما دارای کد مشخص بوده و آدرس و مشخصات رسمی دارند و بازرس می‌تواند آنها را بررسی و سازمان تامین‌اجتماعی و مراجع قضایی را از تخلفات احتمالی آن‌ها مطلع کند. براساس سازوکارهای موجود که ده‌ها سال است در حال انجام است، نمی‌توان راه‌های فرار بیمه‌ای برخی کارفرمایان و بیمه‌نشدن نیروهای کار را گفت. گرچه کارگاه‌های رسمی، دارای کد مشخصی هستند و آدرس دارند و بازرس می‌تواند آن را بررسی کند، اما مشاغلی که به‌صورت غیررسمی به‌وجود آمده و محل ثابتی ندارند، دارای کد رسمی نبوده و هیچ نهاد ضابط و عاملی، اطلاعات آنها را در اختیار ندارد.

برای حل این مشکل، باید قانونگذار نگاه دوباره‌ای به قوانین فعلی کرده و قانون جدیدی به تصویب برساند. باید کاری کرد که همه واحدها، وادار به بیمه اجباری کارکنان خود شوند نه اینکه حتی مبلغ حق‌بیمه را تحت‌عنوان حقوق ماهانه، به‌حساب کارکنان خود واریز کرده و از کارکنان خود بخواهند که خود را به‌صورت خویش‌فرما بیمه کنند. نکته دیگری که باید مدنظر قرار گیرد، این است که دستگاه‌های مختلف مانند سازمان تامین‌اجتماعی، شهرداری‌ها،  سازمان امور مالیاتی، اتحادیه‌های صنفی و ادارات ثبت شرکت‌ها باید اطلاعات خود از کارگاه‌ها و شرکت‌های مختلف مشغول به‌کار و کارکنان آنها را با یکدیگر به اشتراک بگذارند. به‌گونه‌ای که دستگاه متولی امور بیمه‌ای بتواند به‌درستی بر امور کارگاه‌های غیررسمی نظارت کند.

به این ترتیب نیروهای کار کمتری، قربانی فرار بیمه‌ای خواهند شد که به‌تبع این تغییر، پوشش بیمه‌ای زنان نیز تقویت خواهد شد. علاوه‌بر‌ این، درمورد گروه‌های سنی بالاتر، یعنی زنان بالای٢٠سال نیز باید گفت بخش وسیعی از شاغلان زن درچنین سنینی، به‌صورت تمام‌وقت کار نمی‌کنند. به‌همین سبب، کارفرما نیز آنها را بیمه نمی‌کند.

خانه‌داری هم اگرچه در ردیف مشاغل محسوب می‌شود، اما پرواضح است که درآمدی ندارد و زنان خانه‌دار نیز از بیمه استفاده نمی‌کنند و متکی به بیمه همسر خود هستند. اینجای داستان، به‌خود بانوان باز‌می‌گردد که انگیزه لازم برای بیمه‌شدن را ندارند و به بیمه همسر خود، اکتفا می‌کنند. بر‌این‌اساس نیز جمعیت بانوان بیمه‌شده، بالا نمی‌رود.

منبع: هفته نامه آتیه نو شماره 125